Oranje-handbalsters tussen afscheid en doorbraak: gouden generatie geeft stokje door

De Nederlandse handbalsters staan vrijdagavond voor een unieke kans. In Ahoy kunnen ze voor het eerst sinds 2019 weer een WK-finale bereiken, in de halve finale tegen Noorwegen. Tegelijkertijd nemen de laatste boegbeelden van de gouden generatie afscheid. Zij zien tot hun tevredenheid dat er een sterke groep opvolgers klaarstaat en benadrukken dat ze hun ervaring bewust hebben overgedragen aan de nieuwe lichting.

Romée Maarschalkerweerd herinnert zich nog precies hoe ze in 2019 als vijftienjarig meisje op de bank zat toen Lois Abbingh in Japan de winnende worp benutte in de WK-finale. "Dat kan iedereen zich wel herinneren, toch?", zegt ze in het spelershotel in Schiedam tegenover het Algemeen Dagblad, een dag voordat ze nu zélf een WK-halve finale mag spelen, samen met diezelfde Abbingh. "Het besef is er nog niet helemaal. Ik had nooit verwacht dat ik nog met Lois of Estavana mocht spelen." Ze komt uit een handbalfamilie, maar is de eerste die het shirt van Oranje draagt.

Elke minuut optimaal benutten

De 21-jarige cirkelspeelster is inmiddels uitgegroeid tot één van de gezichten van het nieuwe Oranje. Na dit seizoen vertrekt ze naar topclub Odense. Haar tactisch inzicht, fysieke kracht en harde werken op de cirkel leverden haar volgens bondscoach Henrik Signell een belangrijke rol op. Op dit WK is die rol in de praktijk soms zelfs groter dan die van Abbingh en Estavana Polman, die allebei niet fit genoeg zijn om veel minuten te maken. "Het is gewoon wat het is", zegt Abbingh over haar bescheidenere rol. "In de minuten die je maak probeer je de rust te brengen en daarnaast probeer je vanaf de zijkant ook gewoon de aanwijzingen te geven en te helpen."

Daarmee is het team dat nu op het WK te zien is grotendeels ook het Oranje van de komende jaren. De ervaren speelsters van de gouden generatie staan nog één keer langs en op het veld om te helpen, maar weten dat de groep het straks zonder hen moet doen. Abbingh is positief over wat er na hun afscheid blijft staan. "Ik denk dat we zeker een sterke groep achterlaten. Natuurlijk zullen er weer wisselingen zijn en moet het allemaal weer in elkaar passen. Dat hadden wij na 2019 ook, toen stopten heel veel meiden en je ziet dat het even heeft geduurd."

Volgens haar kost het tijd om een nieuw elftal en een nieuwe cultuur op te bouwen. "Het kost dan even om tot een nieuwe cultuur en balans te komen. Dat kost hard werk. Maar we zijn heel bewust bezig geweest met deze veranderingen en hebben er veel over gepraat." Zij en Polman maakten deel uit van de ploeg die de eerste grote prijzen voor Nederland pakte en het vrouwenhandbal echt op de kaart zette. In Ahoy realiseren ze zich dat zonder die successen dit WK in eigen land waarschijnlijk nooit zo groot was geworden.

Nederland moet hard werken

Juist daarom voelen de ervaren speelsters de verantwoordelijkheid om handbal op hoog niveau levend te houden in Nederland. 2019 moest geen incident zijn, maar een beginpunt. Tegelijkertijd is de realiteit dat handbal in Nederland nooit zo breed zal worden als in Noorwegen. "Kijk, we zijn nu eenmaal geen Noorwegen, die altijd dertig of veertig meiden klaar hebben staan om het stokje over te nemen", legt Abbingh uit. "Wij moeten echt heel hard werken en we moeten het hebben van ons teamgevoel als we medailles willen winnen. Daarvoor moet je ook aan een goede cultuur binnen de groep werken. En dat hebben we doorgegeven aan deze groep."

Dat besef is goed aangekomen bij de nieuwe generatie. Maarschalkerweerd verwoordt het in Schiedam bijna op dezelfde manier. "Ik speel nu goed dankzij mijn teamgenoten. Ik weet precies wat ik van ze kan verwachten en zij van mij. Ik denk dat we straks met een redelijk jonge groep doorgaan, waar veel potentie in zit. We willen zeker voor medailles gaan." Eerst wacht echter de halve finale tegen topfavoriet Noorwegen om 20.45 uur in een uitverkocht Ahoy.