Sharon van Rouwendaal twijfelt over toekomst: 'Neig naar leven zonder topsport'

Sharon van Rouwendaal greep vorig jaar op de Olympische Spelen in Parijs haar tweede olympische gouden medaille. Daarna besloot de 31-jarige openwaterzwemster een sabbatical in te lassen. Inmiddels richt ze haar aandacht op andere activiteiten en verdedigt ze deze week tijdens het WK in Singapore niet haar wereldtitel op de 10 kilometer. Een definitief afscheid van de sport lijkt daarmee het meest waarschijnlijk.

"Mijn leven is aardig veranderd", zegt Van Rouwendaal in gesprek met De Telegraaf. "De afgelopen elf maanden zijn voorbij gevlogen. Ik dacht dat ik vijf maanden nodig zou hebben om te beslissen of ik zou doorgaan of dat ik definitief zou stoppen. Maar die vijf maanden voelden als vijf dagen." Ze richt zich nu vooral op het geven van clinics in het water. "Ik wilde mensen leren kennen en onderzoeken of dit leven bij mij past. Als ik definitief besluit te stoppen, wil ik wel iets anders om handen hebben", legt ze uit.

Sharon van Rouwendaal twijfelt over toekomst

Desondanks vindt Van Rouwendaal het nog erg lastig om rust te vinden tijdens haar sabbatical. "Lig ik net, schiet er een nieuw idee door mijn hoofd, hoor ik een mail binnenkomen of ga ik toch de was maar opvouwen. Voor de Spelen van Parijs had ik met mezelf afgesproken dat ik een extra grote televisie voor mijn nieuwe huis mocht kopen als ik goud zou winnen. Nou, die televisie is er, maar ik heb hem nog maar heel weinig aangezet. Ach, dat komt allemaal wel."

Lees ook: Leonne Stentler haalt snoeihard uit naar KNVB: 'Doelbewust kansen weggeflikkerd'

Van Rouwendaal realiseert zich echter wel dat ze binnenkort de knoop moet doorhakken over de toekomst van haar zwemcarrière. "Ik denk dat mijn trip van de komende dagen naar Singapore daar ook wel aan meewerkt. Misschien zit ik op de tribune, gaat het toch weer kriebelen en zie ik opeens de nieuwe uitdaging. Maar eerlijk is eerlijk: ik neig de laatste maanden steeds meer naar een leven zonder topsport. In mijn eentje in het buitenland alleen maar trainen, slapen en eten zie ik eigenlijk niet meer zitten. Aan mijn discipline ligt het niet. Ik sport nog steeds zes keer per week, maar nu kan het naast een ’gewoon’ leven, waarin ik dingen doe zoals vandaag. Mijn droom is om over de hele wereld volle trainingsstages te hebben."